Het zijn bijzondere tijden…

Als ik om me heen kijk, zie ik dat het stressniveau duidelijk verhoogd is. Maar dat is geen verrassing. Eerst die iedereen rakende coronacrisis. Nauwelijks daarvan hersteld, worden we geconfronteerd met een serie aan verontrustende dingen in de wereld: een oorlog in onze voortuin, nucleaire dreiging, klimaatverandering waarvan de gevolgen nu echt merkbaar zijn, de energiecrisis waardoor veel van ons dreigen niet meer rond te komen en in de schulden te belanden, om er maar een paar te noemen. Allemaal dingen die mogelijk ons bestaan raken en waar echt niemand voor heeft gekozen.

Of we nu één van de gelukkigen zijn die dit zo ver mogelijk buiten de deur kunnen houden, of dat we bij diegenen horen die direct geraakt worden door de toestand in de wereld, deze verontrusting kunnen we hoe dan ook voelen. Maar hoe ga je hiermee om? Verdringen, rust bewaren, in actie komen? Waar liggen mijn eigen grenzen, hoeveel energie wil ik hiervoor over hebben? Dit vraagstuk herinnert me aan een Iers gebed dat me is bijgebleven: ‘Geef me de rust om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen. De moed om te veranderen wat ik kan en de wijsheid om het verschil te zien.’ Misschien geeft dat houvast om door deze tijden te manoeuvreren?